आमा

 

उधारो रह्यो यो जुनी सकिन तिम्रो रिन तिर्न 

न सक्छु म अब आमा भनि भक्कानियर रुन 

ताजै छन यादहरु सोला बनि मुटु घोच्छ 

बेहोसीमा छु अचेल मन खै केके सोच्छ 

एक्लो भाछु म आमा कता कता हराउछु 

के भो यस्तो आफ्नै छायाँ सँग पनि डराउछु 

म दुख्दा सुम्सुमाउथे  तिम्रा कोमल हातहरु 

मेरा लागि बित्थ्यो कैयौ तिम्रा अनिदा रातहरु 

मलाई ठेस लाग्दा तिमी ऐया भनि रुन्थ्यौ 

सारा दु:ख कष्ट हराथ्यो जब तिमी छुन्थ्यौ 

धुमिल छन यादहरु मैले बाबा गुमाएको 

मेरो लागि तिम्ले भए भरको आसु सुकाएको 

तिम्रो फेरो समाएर हिड्थे म रमाइ रमाइ 

लरबराउथे जब म उथाउथ्यौ हात समाइ 

भोकभोकै बसी तिम्ले कती दु:ख कष्ठ गर्यौ  

मेरो खुशी जित्न होला  कतीचोटी जिउदै मर्यौ 

ओठ तालु सुक्थे तिम्रा जब हुन्थे म बिरामी 

सारा रात जागा हुन्थ्यो भिज्दथे तिम्रा सिरानी

एउटा कथा

मनको कुनालाई खोतलखातल गर्दा 

केही थान यादका लस्करहरु आज 

एक्कासी मेरो सामु निरह उभिएकाछन 

र 

मेरो दृष्‍टि भन्दा निकै पर 

अनयसै म तिमीलाई छाम्न पुग्छु 

लाग्छ 

तिमी कतै आफ्नै दुनियाँमा 

शान्त, सालीन र स्वच्छ भएर 

शायद एउटा कथा बाचीरहेकी हौली 

म भने बिथलिन्छु 

या बिथोल्छन तिनै यादहरु 

त्यही शान्त र सालीन आँखा

जस्को 

बार्दलीबाट छुटेका ज्वारभाटाहरु भित्र 

जस्को मौन श्पर्शबाट उठेका छालहरु भित्र 

कसो कसो आउछ अनयासै 

मनको भूगोलमा कम्पन पराकम्पन

अनि बेस्सरी 

हल्लाउछन 

एक तमासले 

यो मेरो भवसागरलाई 

भाव तरङमा बतासिएर 

माथि माथि उडेका 

मेरा यी बेजान चाहनाहरु 

खोइ 

किन किन सलबलाउछन

 रोमान्चित 

रौनकता थपेर 

र 

म पनि तिनै यादहरु सँग 

शायद 

एउटा कथा बाँचीरहेकोछु 

 अचेल किन यो दुनियाँ नै बेकार जस्तो लाग्छ 

बाँची रहेछु तर जीवन पनि भार जस्तो लाग्छ 

माया बोक्छ मेरो मुटु ,माया मात्र बोकी रहे 

रेट्यो मुटु यो माया पनि धार जस्तो लाग्छ 

मन छाम्न कस्ले सक्छ भ्रम बोकी बाँच्न पर्छ 

त्यसैले त माया पनि सधैं हार जस्तो लाग्छ 

कहाँ रोपिन्छ खुशी भाग्य नै बाँझो भए पछि               

यो भाग्य नि धाजा फाट्या असार जस्तो लाग्छ  

 मनकों बहस

तिमीले फेर्ने श्वासमा कुन सुगन्ध छ कुन्नी 

जब तिम्रो बस्ती नजिक हुन्छु 

तिम्रो यादको सुवास मगमगाउछ 

र खिच्छ यो मन तेतै तिर 

तिम्रो नबोली नबोली धेरै बोल्ने आँखा 

मनमा तरङ उठाउने भद्र बोली 

सद्भाव र मायाका लय मिलेका व्यबहार  

यि सब अनयासै अनि घुम्छन

एउटा मिठो आभास बोकेर

र म भाव सागरमा हराउछु 

अनि 

खोइ के हुन्छ 

बहकिन्छु या मनले निर्देश गर्छ 

यो अधिन बाहिरको मन 

तिमी तिरै सार्न मन गर्छ 

समाजको नियम बिर्सिएर 

मनको नियम बनाउदै 

तिम्रो मनको बारी भरि

अलिकती विश्वाश उमारु भन्छ 

अलिकती भरोसा गोडेर 

मनको बोट भरी मुनाहरु पलायोस भन्छ 

र मायाका फूलहरुमा 

भावनाका रङहरु फुलोस भन्छ  

तर तिमी 

आँफैमा एउटा नियम हौ 

जसलाई कसैले तोडन सक्दैन 

जस्को दफा उपदफामा 

कुनै बहस हुँदैन 

खाली मनको अदालतमा 

मनको बहस बाहेक

 तिमी 

खोइ कसरी शुरु गरु म 

तिमी सित तिमीको यात्रालाई  ?

भावनाका तरङमा पलाएका 

यि अबोध उत्सर्ग

खोइ कसरी झाँगिएयो 

अतितका पाना पल्टाउदै याद भरी 

तिमीलाई श्पर्श गर्दैछु 

श्रदाले उडान भरेको तिम्रो मन 

मधुर मुस्कानले राज गरेको तिम्रो तन 

चुम्बक झै तान्ने तिम्रो शब्द चयन

मन नै शितल पार्ने तिम्रो नयन 

यिनै सेरोफेरो भित्र 

मिठो महसुस बोकीरहेछु 

र सुखद आनन्दले मन शितल बनाइरहको छ् 

तेज धूपमा मिलेको छाहारी झै 

यस्तो लाग्छ यसैले 

तिम्रो सालीन हेराइमा शायद तिर्थ छ 

तिम्रो मिठो मुस्कानमा मन्दिर छ 

तिम्रो आदरभावमा इस्वर छ 

र म अलौकिक आनद प्राप्त गरिरहेकोछु 

यो आपनत्व 

समिप्यता र यस्को घनत्व 

मनमा छुने न्यानोपन 

शायद यही त भगवान हो 

सरलताको ओझ

कोमलताको ताज 

भद्रताको लालीमा 

शायद यही त शक्ती हो 

र म यही मन्दिरमा 

तिम्रो तिमीलाई 

पूजीरहेको छु

 मन्दिर पनि तिमी मेरो तिर्थ धाम पनि तिमी 

तिमी सँगै शान्ती मिल्छ मेरो राम पनि तिमी 

खुदा प्रभू देउता देखावामा जति जपे पनि 

मेरो अन्तर मनले जप्ने नाम पनि तिमी 

कठ्याङ्रिदा यो मन स्नेहले बेर्दै बेर्दै फेरि           

मलाई आनन्दको न्यानो दिने घाम पनि तिमी 

यो घरतीमा कस्ले देखेको छ र स्वर्गलाई 

मेरो त गाम बस्ती र स्वर्गको ठाम पनि तिमी 

शब्दले के ढकिन्थ्यो र लेख्नु प्रेम पत्र माया 

चुमेर नि नलेखेको चिट्ठीको खाम पनि तिमी 

 जब यो आँखामा त्यो आँखा ठोकिन्छ 

खुशी छचल्किएर  अधरमा पोखिन्छ 

जब चड्छ नशा अनि बढ्छ धडकन  

जे हुनु छ हुन्छ कहाँ यो रोकिन्छ 

लय जिन्दगीको धिमा हुन्छ जैले 

मन र मुटुको सिमाना तोकिन्छ 

अनमोल हुन्छ मुस्कानको मोती 

साथ पाए तिम्रो दुनियाँ बोकिन्छ 

नत किन्न मिल्ने न बेच्नै मिल्ने 

न हुन्छ मापन न माया जोखिन्छ