स्वयम्भूको आँखाले नदेखेर हो कि
तुवाँलोले छेकिएर हो कि
धुमिल इतिहँसको पाना भित्र
छरपस्ट फुटेका सपनाहरु
एकचोटी आँखले छुन खोज्दा हुन भानु बाजे

आफ्नै आगन बिरानो भए पछि
आफ्नै पन आँफै सँग बिछडिए पछि
आफ्नै माटोमा हराएको बिचार खोज्दै
आफ्नै पसिनामा बगेको रहर खोज्दै
क्षितिज पारी शान्तिका परेबालाई
शान्तिको सन्देश बोकी लेराउछ कि भनि
एकचोटि मन भरी आशा फिज्दा हुन भानु बाजे

चाउरिका अनुहार भरी खुम्चिएका विश्वाश भिरी
दाउरिएका पेट भरी थिचिएका आस्था भिरी
बिना गुदिका टाउकाका हुलहरुमा
बिना बुद्धिका सोचहरुका हुलहरुमा
रगतको छिट्टामा रंगिएका सडक पेटिमा
बारुदको धूवामा रंमगिएको एक हुल निरहलाई
रसाएका आँखा भरी पुछ्दा हुन भानु बाजे

बुद्धले छरेको शान्तीका पाटा भरी
जनकले गोडेका भाईचाराका बाटा भरी
शान्तिका सुगम यात्रामा बिझेका काँढा
मुटु भरी दुखी पल पल रन्थनिदै
मर्महित भई काँढा पंन्छ्याई दिने
कोही मिल्छ कि भनी नियाल्दा  हुन भानु बाजे

कतै कोप्चिएका ,कतै अग्लिएका
कुपोषणले कुरुप शहर भित्र
कहिले टाएरको बिसाक्त धुवाँमा
कहिले बारुदको गर्जनमा
क्षेतबिक्षेत भएको आफ्नै
सुन्दर कान्तिपुरलाई
एकचोटी आँफैलाई चिमोटी झस्कदा  हुन भानु बाजे

ठाउँ कुठाउ खुल्ला राख्दै
छोटा बस्त्र भिर्ने आधुनीक चपलाहरु
नेपाली बोल्दा पाखे हुने डरले
टुटेफुटेका अग्रेजीमा गर्ब गर्ने चन्चलाहरु
अस्रल्ल जथाभाबी पोखिएको देख्दा
लाजले शिर झुकाउदा हुन भानु बाजे
 
धूलो ,धुवाँ ,प्रदुषण ,जाम ,
अनिकाल ,हाहाकार ,चित्कार,
त्रसादी, बर्बादी ,अपहण ,बलत्कार
समस्या ,अभाब ,भष्ट्राचार .......
अनगिन्ती बिकराल परस्थितिलाई आत्मासाथ गर्दै
लामो सुस्केरा हाली
नयाँ नेपाललाई धिक्र्दा हुन भानु बाजे आमा