यि हात सबल छन कसैको सामु कैले फैलाउन नपरोस
जति लाग्यो लाग्यो दाग यो जिन्दगी अब मैलाउन नपरोस

समयको गती सँग जति नै पछि परे पनि
मेरा खुशीका पलहरु ओईलिएर झरे पनि
मन भरि आँधी तुफान थुनेर राखेको धेरै भो
भात्किएका सपनाहरु तुनेर राखेको धेरै भो

चट्टान बनेको छु हावाको झोक्काले ढलाउन नसकोस
एकान्तमा चुहिने आँसुले मेरो लक्ष्य गलाउन नसकोस

तिमीले थिल्थिलाएको अस्मिता बिझाए पनि
अबिरल बग्ने आँसुले सिरानी भिजाए पनि
थामेर हत्केलामा जिन्दगी म हांस्न सिक्दै छु
जति बिझ्यौ बिझ्यौ अब मुटु बाट झिक्दै छु





   

न छ कुनै साँध सिमाना हामी बिचको यो नातामा
न लेखियो माया हिसाब गरि यो बही खातामा

पराइ थियो आफ्नो भयो मनको दुरी मेटिए पछि
दिलमा बस्छ फेरि उही आफ्नोपन भेटिए पछि
न सकियो रोक्न बाँधी. उडिजाने यो मनलाई
कति छ बाधा. न सकियो फुकाउन जीवनलाई

कल्पनामा उनिएका आकांक्षाका लहरमा
उस्कै यादमा घेरिन्छु हर पल हर प्रहरमा  
न सक्छु नाघी जान यो समाजको ति परीधि
न सक्छु रोक्न दिलको यो निर्दोष गतिबिधि

   कथा

                                                                                                                       असहज साईनो


"क्या हो अभी  न चिने झै गर्छ्यौ नि ?आराम छ्यौ ?" बानेश्वरको बेस्त सडकमा एक्कासी आएको यो आबाजमा म झस्किन्छु । गोधुली साँझको यो भिडमा हुन त मेरा आँखा पहिले देखि नै उन्को आक्रिती पछ्याउन ब्यस्त नभएको होइनन ।हुन पनि भिडमै पनि जो कोही लाई खिच्न सक्ने उन्को रुप र ब्यक्तित्वमा मेरो पुरुष मन तानिनु स्वाभाबिकै थियो । उनी नजिक अाइ मन्द मुस्कान सहित आफ्नोपनको आभास दिदै बोल्दै थिन ।
"कसरी चिन्नु त ,बेपत्ता भको मान्छेलाई, यतिन्जेल कहाँ थियौ ?
"अलिकती घुर्की ,अलिकती गुनासो र अलिकती अन्तरमनमा भएको आफ्नोपनको न्यानोलाई पोख्दै म पनि उन्को यथास्थितिलाई आकलन गर्न खोज्दै थिए । आज भन्दा २० बर्ष अघिका धुमिल स्‍मृतिको अनुभुतिमा झन्डै म पुरानै अभी हुन आटेछु तर फेरि समयको रफ्तारमा जेलिएका सामाजिक बन्धनले सचेत बनाएर फेरि संयमित भए । दुई दशक पछिको यो भेटमा मैले चाहेर पनि भित्र देखिको खुशीलाई लुकाउने असफल प्रयासका साथ औपचारिकतामा साटिनु जरुरी थियो , भलै यो समय चक्रमा पिसिएका एक एक उन्का कथा संग सात्क्षात्कार गर्ने  लालशा मन भित्र न हुर्केका पनि होइनन ।
"को पो भयो बेपत्ता ? मर्यो बाँच्योको खोजिखबर समेत गर्नु छैन ,अझ "
हुन पनि झन्डै बिस बर्ष पछि अनुसा संग अप्रत्यासिक रुपमा भेट भएको थियो । उन्ले जे भनेकी थिन सहि नै थियो। हुन त मैले उनको खबर राख्न नखोजेको पनि होइन ।पारिबारिक खिचलोले बाँधिन नसकेको हाम्रो यात्रामा नजोडीदै धाजा फाटेको थियो र हामी नचाहेर पनि दुई किनरा भएका थियौ।
त्यस्तो होइन ,शायद समयलाई हाम्रो भेट मन्जुर थिएन कि? "
मैले आफ्नो बचाउको सुरक्षा कबचमा समयको दोष थोपर्दै आफु चोख्खिने बाहना खोज्दै थिए र त्यो परिस्थिती संग जुध्ने म मा शायद तगात पनि थिएन। आफ्नो मुस्कानमा छोपेको दु:खहरु उन्का निर्दोष आँखाहरुबाट चियाएर मलाई घोचिरहेको अनुभुतिले म कमजोर महसुस गर्दै थिए । उनी संगको यो अप्रायोजित यात्राामा कदम मिलाउदै अघी बढे पनि म भने अतितमा लर्खराउदै थिए।                    

अभी थाहा छ तिमीलाई मलाई तबायफ बन्न मन छ  " एक दिन सुन्तलाको घारीमा सुन्तला छोडाउदै उन्ले भनेकी थिन
के रे ? भर्खर नौ मा पढदै छ्यौ फेरि .....? " म आश्चर्यमा परेको थिए ।मेरो उमेर  उन्कै समकलिन भए पनि छिल्लिएका केटाहरुको संगतले मलाई तबायफ शब्दको अर्थ तेही उमेरमा पनि थाहा भै सकेको थियो
अनी के त म नाँच्न मन पराउछु र नांच्ने केटीलाई तबायफ भन्छन नि ,तेत्ती नि तिमीलाई थाहा छैन ,हिन्दी फिल्म पनि हेर्दानौ कि क्या हो? ' चोसो पसारेर उन्ले भनेकी थिन । उन्को अबोधता र निस्छलताले मलाई झन उन्को निकट खिचेको थियो । मनमा आको बोल्ने ,बोल्न न हिच्किचाउने र  निकै चन्चल थिईन उनी ।
  दार्जिलिङबाट नेपाल बसाइ सरेर आकी थिन उनी। गोरखामा म पढने बोर्डिङ स्कुलमा उनी पढन अाईन, उन्को प्रतिभा र  सौन्दर्यताले उन्को  चर्चा चुलिदै गयो  र उन्को ब्यक्तित्वमा लोभिने संख्या पनि थपिदै गएका थिए  र उन्को सामिप्यताको बहाना खोज्नेहरुको सुची पनि लामै हुने गर्दथ्यो । तर खोइ उन्ले म मा के देखेकी थिन उन्को नजरमा चाँही म परेको थिए र यो घनिस्टतामा बदलिदै गै रहेको थियो । बोल्न नलजाउने ,सबै कुरामा अघि बढने, मिलनसार र पढाईमा पनि अब्बल भएकोले चाडै नै उनी सबैको प्रिय पात्र बन्दै थिन ।

किन चुप अभी  , मलाई भेटेर तिमीलाई खुशी छैनौ  , पहिल त कत्ती बोल्थ्यौ ?'
अतितिमा एकोहोरो बगेर कता पुगेछु उन्को प्रश्नले फेरि मलाई झस्कायो । हुन पनि म पहिले कती बोल्थे । उन्लाई सताउने मताउने आफ्नो हक जताउने कार्यमा म कुशल खेलडी झै थिए। अहिले चलन चल्तिको शब्द सापट लिने हो भने म चालु थिए तर आज म निरह छु निस्तेज छु र म मा भएका उर्जाहरु सिथिल भएका छन ।  
ह हैन ,किन खुशी नहुनु । म एकदम खुशी छु ,बरु तेही खुशीले अनी नर्भस भए कि त ?"
अली सहज बन्नु थियो मैले र बनवटी हाँसो छर्दै म आँफै छलिदै थिए । मन भित्र झांगिएका अनगिन्ती सबाललाई मन भित्र थुनेर म आफ्नो  छाँया सँग भाग्दै थिए र शायद अरु बिकल्प पनि थिएन । समयको अप्रत्यासिक छलले नचाहेर पनि भोगेको सजायको पिडा हाम्रो साझा भोगाइ थियो । तेसैले शायद औपचारिकता साटिएको यो भेटमा न रोमान्चकता थियो न पुराना दिनका जोश थियो।
अनि तिम्रो के छ तिम्रो ?अचेल के गर्दै छ्यौ ?"
मौनतालाई छल्ने आसयमा मैले फेरि सोधेको थिए
"जिन्दगिले सिकाएको पाठलाई सिक्दै अघि बढी रहेको छु । हार्न जानिन र अहिले पनि जिन्दगी संग लडिरहेको छु "
उन्को बोलाइमा शायद अलिकती म प्रतिको नादानिमा ब्यङय थियो ,अलिकती संघर्शले सिकाएको भोगाइको पोखाइ थियो। उन्को भनाइमा म फेरि पुरानो यादमा बेरिन पुगे ।

अनिसा र म नजिकिदै थियौ ,दुइ मुटुको दुरी एक धडकनमा अाइ पुगिसकेको थियो । मन पन संग तन पनि एकाकार भै सकेकोले हाम्रो मनसिक दुरी समेत एक भएको थियो । हाम्रो नजिकीपनामा साथीहरु नक्कली चन्खे , मालती मंगले जस्ता उपमाबाट हामीलाई जिस्काउथे र उनी मख्ख पर्थिन । यसरी स्कुले जिबनमा हामी एक आर्काका पारीपुरक बनेको थियौ र शायद जिबनको स्वर्णिम समय हामीले बिताएका थियौ ।
  जवानीको उर्लदो भेलमा अल्लारे पनको उपज हो या लहड ,मैले उन्लाई प्रेम पत्र कोरेको थिए। आफुलाई सिनेमाको हिरो ठानेर हो या फिल्मी प्रभाबले हो मन मुटु मिले पछि पत्र लेख्न जरुरी नभए पनि अल्लारेपनको जोशमा म पनि समाबेश भएको थिए । पत्र उन्को आमको हात परेछ । स्कुलको वार्डेन समेत रहेकी र अली कडा स्वाभाब भएको आमाले उन्को सातो लिईछन फलत  हामी माथिको भेटमा प्रतिबन्ध लागेको थियो ।न कमाइ,न कर्तब्यबोध ,न कुनै हैसियत बनेको अल्लारे बेलामा मैले डटेर उन्को आमा सँग आफ्नो चाहतलाई न उजागर गर्न नै सकेको थिए । घरमा पनि बिरोधको आबाज उठे पछि हाम्रो दुरीमा अनयासै हुरी पस्यो।जातिय धरातलको आधार खडा गरी दुबै परिवारमा भित्रिएको खिचातानिमा हामी पिल्सियौ। म गाउ छाडेर पोखराबाट काठमाडौं आएको थिए।

"समय र परिस्थिती संग लडनु बहादुरी हो ,म खुशी छु जिबनका केही यात्रामा तिमी संग म साथ थिए। आगामी दिन सुलभ होस "

मेरो शब्दले खाटा बसेको घाऊमा कोपरे झै भएछ क्यारे ,जिन्दगिको भोगाइमा कठोर बन्दै गएकी उन्को आँखा टिल्पिलाउन पुग्यो । म उनी देखि पर भाग्न चाहन्थे र यसैको लागि म मजबूत बन्ने कोशीसमा थिए तर उन्को अघि म कमजोर हुँदै थिए र अनयासै म पनि रसाए। एक छोरीको बाउ भएको कुराले मलाई चिमोटे पनि म फेरि उनी सँग खिचिदै थिए।
मेरो डेरा पनि अाइ पुग्यो , चिया मिठो बनाउन सिकेको छु , एक्छिन छ भने जाउ क्यारे " उन्को भनाइमा  कुन आकर्षण थियो म उन्को पछि लागे।सामाजिक मायार्दाले बाँधिएको मेरो मुटुलाई फुकाउदै म बिस्तारै फुक्दै गए र अन्तत मैले कर्तब्यको सिमालाई भत्काउन पुगे ।

आकर्शक रुपमा सजाइेएको सुन्दर फ्याल्टमा म पुगेको थिए । एक्छिन बस है म आउछु भएर उनी गए पछि म उन्को भित्तामा नजर डुलाउन पुगे
भित्तामा बिभिन्न प्रकृतिका सुन्दर तस्बिरहरुले कोठामा जिबन्तता थपेको थियो भने  उन्ले पाएका प्रशंशा पत्र र मेडलहरुले उन्को बर्तमानलाई केही हद सम्म बयान गर्दै थियो । तर मैले कोठामा जे खोजेको थिए त्यो पाउन सकेको थिन । हाम्रो बिछोड पछिको उन्को जिबनका केही अंशका साक्षी भेटिएला भन्ने मेरो आकलन थियो । मेरो अनुमान भन्दा बाहिर बरु उनी र उन्का २ छोराको तस्बिर मलाई चुनौती दिदै मेरो अघि उभिएको थियो । मनमा भएका थुप्रै जिज्ञासालाई म बिस्तारै पाज्दै थिए।
 
पत्रकारिता र कलाकारितालाई अपनाउने उन्को भबिश्यको लक्ष्य थियो भने म लक्ष्य बिहिन थिए । तर आज म पत्रकारितामा स्थापित भएको छु ,थाहै नपाउदै म देशको औलामा गनिने पत्रकारमा समाबेश भएको छु । यही शिलशिलामा म देश बिदेश चाहरी रहेको हुन्छु । यस्तै क्रममा म अमेरिकामा हुँदा एक दिन एउटा जमघटमा थिए , पिउने र झुम्ने पार्टिको बिशेषता नै होला ,सबै पिउदै थिए । म तेती पिउदिन तर साथमा साथको लागि लय अबस्य मिलाउछु र त्यो दिन पनि म एउटा बियरमा रमाउदै थिए । एक्कासी खोइ कताबाट अनुशाको कुरा आएको थियो । मेरो साथी मनिषले अनुशलाई चिन्दो रछ । राम्रो र सुन्दरताको कुरा उठदा उस्ले अनुशाको नाम लिएको थियो । बाबु आमाको करले धनी संग बिहे गरेको तर उस्को श्रीमान लागु औषधीको दुर्बेशनी भएको र झगडा तथा मार्पिटनमा उत्रने कुरा बताउदै थियो । "कती राम्री शिल स्वाभाब भएको तेती राम्री आईमाईको भाग्य चाँही खत्तम रैछ , कार चढेर के गर्नु रातोदिन झगडा र कुटपिट ,डिबोर्शको कुरा समेत चलेको थियो रे तर कार दुर्घटनामा मरेछ ,शायद भगवानलाई पनि उनिहरुको जोडी मन्जुर थिएन कि ?"तेस पछि अरु कुरा के के भएको थियो म चाँही तेही रोकिएको थिए ,मानौ मेरो समयको रफ्तार रोकिएको थियो र मनिषको कुरा मन भरी दोहोरिदै थिए र म बियरका शिशीहरु चढदै थिए, कहिले एक दुई बोटल भन्दा बढी नपिउने त्यो दिन मैले दर्जन भन्दा बढी पिएछु । भोली पल्टको टाउको दु:खाइ त बियरको उपज थियो तर त्यो भन्दा बढी अनुशाको जिबनको घटना मन भरी दुखेको थियो ।

चिया सँग मलपुवा सहित उभिएर अनुशा कुन बेला देखि मलाई नियाली रहेकी रहिछन । "कहाँ छौ तिमी , ल चिया खाउ। " भन्दै मेरो नजिक आएर बसिन।
"आज संजोक पनि कती मिलेको तिमीलाई मन पर्ने मालपुवा बिहान मात्र बनाकी थिए बाबुलाई टिफिन हाल्न , तिमीलाई अहिले खुवाउन पाए "
उनी खुशी थिन ,मेरा हर च्याइस उनलाई थाहा थियो र आज अन्जानमै भए नि मेरो रोजाइमा साथ हुन सकेको खुशी थियो शायद । उन्को निभ्न लाग्या जस्तो मलिन अनुहारमा एकछिनलाई भए पनि साटिएको खुशीमा म पनि खुशी नै थिए।
'दुख लाग्यो, तिम्रो बारेमा हल्का अमेरिकामै सुनेको थिए ।" मैले अनयासै भने
" लेखान्तर कस्ले मेटन सक्दो रछ र ?नत्र ........ ?" अबरुद्द हुँदै उन्ले भनिन
उन्को नत्रमा हाम्रो कोरिन नसकेको काहानीको अंशहरु छरिएका थिए जस्लाई बटुल्न न म सक्थे न उनी नै । असहज परिस्थितीको मुकाबला गरेर धेरै बेर बस्नु मलाई उचित लागि रहेको थिएन ,तेसैले चिया सकेर बाहिरिनु उचीत थियो ।एकान्तमा सिर्जना हुने परिस्थितीको मनमा एक किसिमको भयले लखेटदै थियो र म फेरि भेटने बचनका साथ बिदा भए ।
घरमा आएर निकै बेर म आफुलाई भुलाउन खोजे र अतितले मलाई नराम्रो सँग गाँज्न थाल्यो , मेरो मनले कुनै कोणबाट पनि उन्को या मेरो दोष देखेन । समयको भेलमा लछरिदै पछरिदै बग्नुमा गलत नभएको निश्कर्षमा पुगे पछि मनमा फेरि केही उर्जा थपिएको महसुस भयो र म फेरि पुरानै बिनय भएर पुरानै अनुशलाई खोज्दै अघि बढे । फेरि बाक्लो भेट र समिप्यतामा हामी साटियौ बेफिक्री भएर । यो बेला न अनुशाले मलाई रोकिन न म मेरो गतिमा रोकिने मनस्थितिमा थिए र निर्बाध रुपमा हाम्रा दिनहरु बिश बर्ष अघिका दिनहरुमा झै गती लिन थाले ।

मेरा हर कदममा परीचित मेरो अभिन्न मित्रलाई यो कुरा स्विकार थिएन । हुन पनि यस्ले अर्को निर्दोषको घर भाडिन सक्थ्यो जस्को यस्मा कुनै दोष थिएन । मिठो सपना जस्तो ठानेर मैले अनुशालाई भुल्न पर्ने भो नत्र साथीले यो घटनालाई जया संग पुर्‍ाइदिने चेतावनी सहित यथार्थलाई बुझ्न अनुरोध गरेको थियो । जयालाई धोका दिएकोमा आत्माग्याल्नीको बोझले थिचिएको महसुसले म अनुशा संग भाग्नु पर्ने थियो एक कायर झै ।
र म केही नभनी अनुशा संग चुपचाप भागे ,आफ्नै छायालाई फेरि छलेर। फेरि दिन महिना हुँदै बर्ष बित्दै गयो र म बिस्तारै सहज हुँदै गएको थिए ।      

एक दिन मनमा भएको उथुलपुथुल र बैचनिलाई बोकेर म टोलाउदै थिए ।कुन बेला जया कोठामा पसेकी रहेछिन थाहै पाईन नजिक अाइ  नियली रहेको रहेकी जयलाई देखेर म झस्किए । मेरो जिन्दगीको सहयात्राी बनेर आएकी जया मेरा हर कदममा साथ दिदै आएकी छन र मैले उन्लाई केही लुकाउने गरेको पनि छैन । " के भो किन आज हजुर मलिन ?" मेरो अनुहार पढेर उन्ले सोधेकी थिन । शायद त्यो दिनमा भएको अर्को अप्रत्यासिक भेटमा गाँजिएको परिस्थितीको साक्षी भएको नाताले उन्ले मलाई पढेकी थिन ।
जयाको साथी समाको बिहे थियो ,हामी बिहेमा सारीक भएका थियौ र अनुशा पनि त्यो बिहेमा आफ्नो सानो छोरो सहित आएकी रहेछिन । हाम्रो यो भेटमा उन्को आँखमा धेरै अनुत्तरित प्रश्न थिए जस्को जबाफ म संग थिएन या भए नि समाधान थिएन । असहज र बिषम परिस्थितीमा भएको भेटमा मैले जया संग अनुशाको परिचय गर्नु परेको थियो । हल्का मेरो अतितको पन्ना खुले पनि आज सात्क्षात्कार भएको थियो । मौनतामै जया , अनुशा र म बोल्दै थियौ । हुन सक्छ अनुशाको मौनतामा अधुरो प्रेमको गुनासो थियो , जयाको मौनतामा आफ्नो माया कतै बाडिएको  आभासको अनुभुतिको उदगार थियो भने मेरो मौनतामा समयको गती र तेस्को प्रबाहमा ठोक्किएर जिन्दगिको हिसाबमा भएको बिचलनको गुनासो थियो । नेपथ्यमा बजेको 'जिन्दगीले हिसाब माग्छ अटाउ भने तिमीलाई 'भन्ने गजलले केही हद सम्म मेरो प्रतिनिधित्व गरे पनि हामी तीन तिर छरपस्ट थियौ । यत्तिकैमा अनुशाको छोरा आमा खोज्दै अाइ पुगेको थियो ।
"अबी दर्शन गर बाबु " अनुशाको आग्या शिरोपर गर्दै उस्ले बालसुलभ पारामा दर्शन भनेको थियो । "अनि आमा अंकल को हो ? "अप्रत्यसिक रुपमा आएको यो प्रश्नले अनुशालाई झस्काएको थियो ,पुलुक्क मलाई अनि जयालाई हेर्दै आँखाका डिलमा एक्कासी आएको आँसुलाई लुकाउन    छोराको हात समातेर केही पनि नबोली बहिरिएकी थिन ।मेरा आँखा उन्लाई ओझेल नहुन्ज्याल पच्च्याइ रहेका थिए । मेरो चेहरामा बदलिएको भाब लाई शायद जयाले राम्रै बुझे पनि नबुझे झै गरेको थिन र न शुन्यमा हराउदै थिए ।
 यिनै कुरामा थिल्थिलो भएको घटनामा मर्माहित भएको बेला म भने उन्को प्रश्नको उत्तर खोज्दै रहेछु ।    
© 2016 Microsoft Terms Privacy & cookies Developers English (United States)

त्रिभुबन बिमान स्थल, अब्यस्थित र कुरुपताले गाँजेको एक मात्र देशको प्रबेशद्वार, श्रेम बेच्न आतुर निरह मान्छेहरुको भिड अनि बिदेशी  पर्यटकहरुलाई तानातन गर्ने थोत्रा ट्याक्सीका हुलहरु र लाग्थ्यो म त्यही हुलमा कुनै कुम्भ मेला भर्न आएको थिएँ । हुन त करिव ५ बर्षको अमेरिका बसाइ पछि २ महिनाको छुट्टी मनाउन म नेपालमा आएकी थिए । आफ्नो माटो र आफ्नोपनमा मिसिन पाँउदा २ महिना कसरी बित्यो त्यो पनि पत्तै भएन र म ग्रहुङो पाइलामा फेरि अमेरिका फर्कैदै थिए।शायद अमेरिकाको सुशासनले मलाई नियम कानून पालन गर्न र कुशल नागरिकको दायित्व निभाउन नसिकाउँदो हो त मलाई यस्ता दृश्यले छुँदैन थ्यो होला । ट्राफिक जाममा परेर झन्डै १ घण्टा ढिला पुगेकी म भेडाबाख्रा झै लाइनमा बसेर बल्ल बल्ल बोर्डिङको काम सक्दै थिए। मेरो आँखा एक्कासी एउटी ६-७ बर्षको बच्ची माथि अडिएको थियो जो कुनै  महिलाको हात समातेर सुरक्षा कक्ष तिर बढदै थीइन। खोइ के भयो म खिचिदै थिए  खिचिदै थिए  मानौ त्यो बच्ची चुम्बक हो र म फलामको टुक्रा ।
मेरो शरीर त्यही थियो तर म हराउदै थिए, मलाई पुराना यादले हराउदै थियो । कोइ हारेर जित्छन म जितेर हारेको आभासमा थिए। शायद मैले जिन्दगीमा जित्नु पर्ने कुरा हारे र हारे नि अर्थ नहुने कुरा जिते । र यो हार जितको मैदानमा म अनौठो खेलाडी बने ।

लाहुरे पृष्टभुमी बोकेको मेरो परिवारमा कुनै लाहुरे संग मलाई जोडनु प्रातिष्ठाको बिषय हुन्थ्यो । गुरुङ समुदायमा हुने यो प्रतिस्पर्धाको डौडमा म पनि हिस्सेदार थिए अनिच्छामै । गगन चुम्बी भबन र सुनको होडबाजी चल्ने मेरो समाजमा मनिसको मुल्य र मान्यता भन्दा धनको अस्वच्छ प्रतिस्पर्धा चल्ने गर्छ । लाहुरे भै अर्को देशको स्वाभिमानतालाई टाल्न आफ्नो रगत पसिना खर्चिने लाहुरे हाम्रो समाजमा १ नम्बरको रोजाइमा पर्थे। फलत , म मेरो बैश फुल्न नपाई ओइलाएकी थिए ।
लाउला र खाउलाको बेलामा बाँधिएको मेरो खुशी नफक्रदै झरेको थियो र म सम्झौतामा लुकेको खुशी खोज्न लागेको थिएे ।
९ सकेर १० कक्षामा उक्लदै थिए। अरु जस्तै बैशमा फुल्न मलाई पनि रहर थियो ।  सुत्दा कल्पनाको सागरमा पौडिदै म पनि कति सुन्दर चेहेरा सित समाहित हुन्थे र कल्पनामै कक्षाका राम्राा र मन परेका केटा साथीहरु मन भरि अटाउंथे। कसैले हल्का जिस्काउदा कता कता काउकुती लागे झै हुन्थ्यो र रिसाएको जस्तो देखाए पनि भित्र भने खुशी लाग्थ्यो । घण्टौ ऐनामा बिताउनु र आफ्नो रुपमा मख्ख पर्नु मेरो सामान्य दिनचर्या भित्र पर्दथ्यो । भगवानले शायद मलाई पनि फुर्सदमै बनाएका होलान ,म रुप र सौन्दर्यमा अरु भन्दा उम्दा नै थिए र मलाई लुकिछिपी हेर्ने आँखाहारु धेरै नै हुन्थे । पढाई औसत भए पनि खेलमा अबल्ल हुनु र सुन्दरताको साथले म स्कुलमा सबैको रोजाइमा हुन्थे ।

शनिबारको त्यो दिन म नुहाएर टि भि मा आउने हिन्दी सिनेमा हेर्दै थिए सानो भाई संगै । हप्ता दिनमा नेपाल टेलेभिजनमा आउने फिल्म हेर्न हामी दिन गन्ती गरेर बस्दथ्यौ । मेरे हजुर भन्ने फिल्ममा आफुलाई नायिका भएको कल्पनामा रोमान्चकता थप्दै म फिल्ममा बग्दै थिए। तेही बेलामा घरमा मेरो आमा संगै कोइ नौलो मान्छे आएको थियो ।    
शाररिक रुपमा तन्दुरुस्त देखिने निकै फुर्तिलो र आकर्षक ब्यक्तिव एक्कासी हामी नजिक थियो। उस्को छोटो कपाल ,हाउभाउ बाट उ फौजी भएको सजिलै अडकल काटन सकिन्थ्यो । म फिल्ममा बग्दै थिए शायद  फिल्मको उत्सर्गमा समाहित भएकोले मलाई उस्को गतिबिधिमा ध्यान दिने कुनै मनसाय पनि थिएन तर पनि उस्को गतिबिधिले बेला बेला मलाई बिथोली रहेको थियो । चिडिया घरमा आएको नौलो कुनै जनवर झै उ मलाई एक्नासले हेर्दै थियो । अनुशासित र अर्काको सेवामा समर्पित भाबना बोक्ने फौजी संग मेरो सानै देखि सदभाब थियो तर उस्ले मेरो सोचलाई बिचलन गराएको थियो। बेला बेलामा उ म प्रती रौष जमाउने कोशीसमा थियो जुन म उमेरले सानै भए पनि बुझ्न सक्थे । एक घण्टाको बसाइ पछि उ बहिरिएको थियो । उस्को ब्यक्तिवले शुरुमा मलाई खिचे पनि उस्को अव्याबहारिक कृयाकलापले मलाई टाढा बनाएको थियो। नचाहदा नचाहदै म उस्को बारेमा के के सोच्दै रहेछु।
"नानी तलाई त्यो केटा कस्तो लाग्यो "अप्रत्यासिक रुपमा आमाको सबालले मलाई झस्काएको थियो । अघि उस्को हेराइको अर्थ बल्ल मैले बुझेको थिए ।
"खोइ कस्तो भन्नु ब्यहोरा खुस्केको, लबाइ खबाइ हेर्दा के के नै लगेको थियो , म्यानर नभको स्वाँठ रछ नि  " खोइ किन हो म प्रती हुर्केको आक्रोस एक्कासी पोखिएको थियो ।
"के को स्वाँठ नि , ब्रुनाइको लाहुरे हो त्यो ,तेरो लागि बिहेको कुरा चलाको छु ,रानी बनाएर राख्छ तलाई "आमा उस्को प्रसंशामा शब्द खर्चिदै  हुनु हुन्थ्यो। खोइ किन हो म चाहेर पनि बोल्न सकी रहेको थिन ,ब्रुनाइको लाहुरेको मोह अनि अव्याबहारिक उस्को गतिबिधी बिचको अन्तर्द्वन्दमा फसी रहेको बेला आमले फेरी थप्नु भएको थियो ।  " हेर छोरी सानैमा तेरो बाउ बिती हाले ,बडो दु:ख र कस्टले तलाई यहाँ सम्म हुर्काए पढाए अब राम्रो घर आए पछि छोरी मान्छेले घर गरेकै राम्रो हुन्छ ,जाँड रक्सी चुरोट बिडी केहीको अंमल पनि छैन रे । फेरि तेरो फुपुको भदा पर्ने रे  तलाई केही पर्‍यो भने पनि सम्हाल्ने फुपु पनि छिन् " आखिर आमाले समाजको आम आमाको प्रतिनिधि बोली बोलेकी थिन ।  छोरी प्रतिको चिन्ता र उनिहरुको सुरक्षित भबिष्यको चाहनामा शायद माया पनि हुँदो हो तर म तयार थिईन । मेरो कल्पनाको राज कुमार भित्र उ अटाउन सकी रहेको थिएन ।
"किन म बोझ भए र आमा , भर्खर १० मा पढदै छु ,यती कलिलो उमेरमा तेती पाको संग किन बिहे गरी पन्छाउन खोज्नु भको ,कमसेकम मेरो पढाई त सकिन दिनोस । " म प्रतिबादमा आफ्नो इच्छा र अनिच्छा मिसाउदै थिए।उमेरमा पनि उ झन्डै 10- १५ बर्ष पाको देखिन्थ्यो म भन्दा ।
"जिद्दी नगर नानी ,बिहे गरे नि पढाउछु भनेको छ, यहाँ नेपालमा के छ भबिश्य तेरो पढे पनि , भाग्यले पाको घर गुमाउनु हुँदैन । मैले तेरो फुपुलाई बचन पनि दि सकेको छु । ब्रुनाइको राजाको सुरक्षा गार्ड रे , गाडीमा सररर घुम्न पाउछेस । "  राम्रो नराम्रोको परख गर्न नसक्ने उमेरमा मैले डेटर आमाको कुराको प्रतिकार गर्न सकिन । ब्रुनाइको बारेमा सुनेको चर्चा परिचर्चा र गाडी , सुख सयलका कुराले  अल्लारे मन लाई परास्त गर्‍यो र म बिदेशको सपनामा रगिन पुगे , शायद अघि सम्म मेरो मनले नकारेको उमेरको हद पनि गौण भएन । हल्का बिरोध जनाए पनि मैले आखिर आमाको कुरालाई नाघ्न सकिन अझ भनु भने चाहिन । बिदेश बाट फर्किने लाहुरेको गाउँमा हुने सम्मान र उनीहरुको तडकभडक ,धन र दौलतको तामाझामले मलाई पनि समात्न थाल्यो र लडाईंमा हारेको योद्दा झै आत्मासमर्पणमा पुगे।अभाब र कस्टकर भोगाइको बिरुद्द सपना देख्नु शायद गलत पनि ठानेन मनले ।
आखिर बैशाखमा धुमधामले मेरो विवाह सम्पन्न भो । उस्ले समाजलाई देखाउन पर्ने आडम्बरिमा कुनै कसर बाँकी राखेको थिएन । मेरो आमाले पनि रिन पिन गरेर भए पनि आफ्नो लगत भ्याएसम्म गर्नु भएको थियो । यसरी १६ बर्षमा टेक्न पाउदा नपाउदै म आईमाई बनेको थिए।
ब्रुनाइको पहिलो महिना रमाईलै बित्यो। गाडी ,बंगला राम्रा कपडा आदी भने जस्तै पाएर म आफुलाई भाग्यशाली ठान्दै थिए र भनेको कुरा पुग्दै पनि थियो । शायद उमेरको अन्तरले होला ममा अझै अल्लारेपन हटेको थिएन र ऊ भने मेरो गतिबिधी देखि चिडिदै थियो । बिस्तारै बिस्तारै गाली गलोज सम्म पुग्न थालेको हाम्रो सम्बन्ध अस्वस्थ बन्दै गएको थियो । आम पुरुष जस्तै स्वास्नीलाई दबाउन पर्छ भन्ने मान्यता बोकेको लाहुरे अब हरेक दिन मेरो रहर र खुशी माथि धावा बोल्न थालेको थियो ।      

नयाँ धून नयाँ तालमा नयाँ साल आँउछ कि
धेरै भयो रात यहाँ उषाको लाली पाँउछ कि

खाली खाली बस्ती अचेल शुन्य शुन्य लाग्छ
चारो खोज्न गको चरा चिर्बिर फेरि गाँउछ कि

कैले भागबन्दि कैले नाकबन्दी यस्तै भो देशमा
अब त अलिकती खुशी यता पनि छाँउछ कि