कहाँ छ जिन्दगी जो म बाँचीरहेको छु
केछ मेरो आफ्नो फेरि साँचीरहेको छु

संगै जान्छ जाँदैन थाहा हुँदा हुँदै पनि
यती उती को औंला भाँची रेहेको छु

कस्को बसमा हुन्छ भोगाइहरु फेरि
जिन्दगीका पाना आँफै जाँचीरेहेको छु

नछ हद न सिमाना जिबन सँगीतको
फेरि कुन ताल भित्र नाचीरहेको छु  

 देश भरि घाम छिर्‍यो भन्छन ,चम्किएला कि नेपालको तस्बिर
बुढी आमाको आशिस लागोस ,नझुकोस कहिले नेपालीको शिर

देश लेख्ने मनहरु खोट फाली शुद्द बन
क्रोधले त देश बल्छ सके देखि बुद्द बन
माटो भरि भ्यांग परे तिम्ले टाल्नु पर्छ
देश बन्ने आयाम पनि तिम्ले थाल्नु पर्छ

उच निच जात धर्म भन्दा हुन्छ देश माथि
विश्व सामु नझुकेको हाम्रै नेपाली हो जाती
हातेमालो गर्दै बढौ मेची देखि महाकाली
छाप छोडोस सच्चाइको जहाँ पुग्छ नेपाली

कहिले कसो म रिसाए भने तिमी फकाउन आउनु
जे जसो छु तिम्रै लागि छु म मनमा बसाउन आउनु

सताउला कैले  तिमीलाई हसाउला कैले फेरि
यस्तै हुन्छ पिरतिमा मायाले थुमथुमाउन आउनु

मेरो लागि सबै तिमी तिमी बिना म अधुरो अपुरो छु
भागे झै गरे भने मैले कैले कसो समाउन आउनु

मेरो जस्तै तिम्रो पनि रात जागा हुँदो हो कि
बितेका ति पल सम्झी तिम्रो मन नि रुँदो हो कि

बहकियो होला मन मेरो जस्तै तिम्रो पनि
गल्तिको महसुसले तिम्लाई नि छुँदो हो कि

तिमी जितेरै हार्‍यौ म त आँफै नि हारेको मान्छे
आबेगको फैशला थ्यो सम्झी सताउँदो हो कि

न भो खुशी बसमा न सक्यौ फाल्न दुखै पनि
बेदनाले पोले पछि कसै संग बह फुँदो हो कि

प्याला चढनु पर्छ अनी लुते पनि शुरा हुन्छ
काम भन्या यस्तै तेस्तै ठूला ठूला कुरा हुन्छ

बन्नु र नबन्नु संग किन राख्नु सरोकार
बजेट त आओस काम त कागत मै पुरा हुन्छ

पसिना माग्छ माटो दिन्छ्यौ तिमी बली रगतको
प्राप्ती के भो आफ्नै नारिको याँ फुट्या चुरा हुन्छ

भबिष्य कोर्छ बर्तमान नि जोडछ कलमले
कलममा आधार छ फलाममा  त छुरा हुन्छ  

कोइली जस्तो बोली तिम्रो रूप हेर्दा परि
बाटो बिराइ आकी हौ की स्वर्ग बाट झरि

मन्द मुस्कान बन्द ओठ हिस्सी छ मुहारमा
तिमी हाँस्दा गुराँस फुल्छ मनको बनै भरी

शिष्ट भाषा सालिन तिमी मुर्दु भाषी पनि
निच्छल छ तिम्रो मन बोल्छ्यौ सुबास छरी

फिका पर्छन जून् तारा तिम्रो आगमनमा
तिमी देख्दा खुल्छ मन झुल्के घाम सरी

उसो त भातेहरू,खोई के के,गर्छु भनि खोक्छन
के गर्थे गर्न त, बरु गर्ने ,लाई चाहि रोक्छन

दहि चिउरे चाकडिबाज,हरूको गर्नु के कुरा
कुरा काटछन पछाडि ,अगाडी तिनै,सलाम ठोक्छन

जात जे होस् आखिर, कुकुर् त कुकुरै हुन्छ नी
हडडी मात्र देख्न पर्छ एकले अर्कोलाई टोक्छन

स्वाभिमानको गला थिची देश चुस्ने फटाहाहरू
नारामा बुद्द रोपी सपनामा सिंगापुर बोक्छन

माथी देखि तल सम्मै मिलाउन जान्नेहरू
एक थरि समाज सेवामा नी आफ्नो भाउ तोक्छन

मान्छेले खोज्छ मान्छेनै साथी
मान्छेनै हुन्छ बिस्वास घाती
हाँसोमा लुकाइ मन्को मैलो
जान्दछ बन्न सबैको जाती

पर्‍यो कि टेक्छ मान्छेकै छाती
निमोठी हाँस्छ मन्छेकै घाँटी
स्वार्थ भित्र पसे'छी मान्छे
न हेर्छ तल ,न देख्छ माथी

दिनमा सांदु मातिन्छ राती
पारे राख्छ इमान थाँती
कसरी चिन्ने यो भिडमा
मान्छेनै हुन्छ खुरापाती

झर्को फर्को तिम्रै ठुलो अझै घुर्काउछ्यौ तिमी
भन्नै हुन्न केही मैले अंसु तुर्कौछ्यौ तिमी

कैले भए राजा तिम्रो कैले भए बाबा हजुर
केभो ऐले निउ खोजी पाख्रा सुर्काउछ्यौ तिमी

राम्रै भन्छु राम्रै सोच्छु बिना कारण रिसाउछ्यौ
के भो अचेल फेरी मन्मा केके हुर्काउछ्यौ तिमी

धेरै भयो नजिस्केको ख्याल ठट्टा नभएको
नखरा त्यो पारी फेरी कैले फुर्काउछ्यौ तिमी 

जति कमाउ संगै लान कत्रो भित्र गोजी हुँदैन
दुई चार दिन रोलान अनि पछि खोजी हुँदैन

भोग र भागको कुरा होला सोचे जस्तो कहाँ हुन्छ
जे भए नि भोग्नु पर्छ कसैको नि रोजी हुँदैन

कहाँ पुग्छ कहाँ फुक्छ जिबनको हिसाब किताब
लेखान्तरका जोड घटाऊहरु मनमोजी हुँदैन

दोष मात्र खोजे पछि खोटै खोट भेटिन्छ प्रिया
शंका पस्यो भने फेरि जिन्दगी नै मेटिन्छ प्रिया

बाचा कसमले हुन्न भरोसाको आधार चाहिन्छ
विश्वाश नै छैन भने माया नि अचेटिन्छ प्रिया

दर्द पनि आनन्द नि मायामा यस्तै हुन्छ कि
संसारमा माया बोक्ने, मुटु नैत रेटिन्छ प्रियाा  

एक पल पनि जुग हुन्छ माया मिले पछि  
माया बिना त जिन्दगी पनि लखेटिन्छ प्रियाा

कहाँ पाइन्छ श्वास फेर्न आकाश मिचिएको शहरमा
न भेटिन्छ मान्छेहरु नै  भिडले किचिएको  शहरमा

के अर्थ मन्दिर मुर्तिको, देबता नै  निदाए पछि
लीलाम हुन्छ भन्छन धर्मै, मुर्तीले थिचिएको शहरमा

माया रंग देखाउछ खुशी पनि बेचबिखन हुन्छ
मुटु हुन्न पैसा संग मानबता खिचिएको शहरमा


निसास्सिएको छ सुगन्ध आँफै दुर्गन्ध भित्र यहाँ
कलमको डोब भित्र बारुद बिच्छिएको शहरमा

शान्त थियो मन्को तलाउ खै के चलाएर गयौ
जालिम तिम्ले पानीमा नि आगो लगाएर गयौ

कहाँ देखुँ कहाँ भेटुँ हुन्छ छटपटी मनमा
सारा रात जाग्छ मेरो निद भागाएर गयौ

साथै हिडने कती थिए मन्मा पुग्यौ तिमी मात्र
सक्तिन राख्न अरु दिल्मा डेरा जमाएर गयौ

जोख्दै थिए खुशीहरु बोक्दै थिए चाह पनि
के भो हिसाब जिन्दगीको सारा घटाएर गयौ

छल थ्यो कि भल थियो तर आँखा भरी थियो
भित्री मन्मा के थ्यो कुन्नी आँसु बगाएर गयौ

मन मुटुमा छ्यौ तिमी, गुलाफमा किन साटनु?  
अन्तर भाब बुझे पछि, भाषण चै किन छाटनु?
 
देखाएर वा लेखाएर, बिज्ञापनमा टांग्न पर्दैन
मनमै भए'छि माया, शब्द भित्र किन बाटनु ?

आस्था श्रदा विश्वाश ,जब सम्म दिगो हुन्छ
बिथ्यामा उपहार, संगै केक किन काटनु ?

बिना धडकन मुटु , तिमी बिना तेस्तै म
जेछु म यस्तै त छु ,तिमिलाई किन ढाटनु ?

जुन तारा होइन ,दुख्दा तिमी साथ हुन्छु
मायामा गर्न नसक्ने, कुरालाई किन आटनु ?  

कति कुरा भन्नै पर्दैन प्रिया आँखैबाट थाहा हुन्छ
अछुतो को हुन्छ र मायामा ,योत सबको चाह हुन्छ

दिल संग जब दिल मिल्छ बेचैनी हुन्छ मन पनि
कहाँ देखु कहाँ भेटु हुन्छ नभेटे फेरि डाह हुन्छ

मनै नपरे त स्वास नि गनाउछ रे भन्छन
जे भन तिम्रो त कुरै अलग सबै कुरा वाह हुन्छ

लोभ्याउछन एक एक अंग शिर देखी पाउ सम्मै
तिमीलाई देख्यो भने मुर्दामा नि रक्त प्रबहा हुन्छ

सबैको आँखा लोभि देख्छु मलाई नै ताक्छन
भन्ने चाँही आँट हुन्न भित्र भित्रै पाक्छन

उर्लेर आयो यो घोर्ले जवानी कता गै पोखु म
एउटै छ दिल कस्लाई दिउ धेरै बास माग्छन

चुलबुले चालले हो कि मोहनी रुपले हो कि
के भाका होलान यि मोराहरु ईशाराले डाक्छन

जिस्काउदा कुतकुती लाग्छ के भा कुन्नी
सम्हाल मलाई भन्दा नि पर पर भाग्छन 

थाहा छैन तिम्ले अन्तै तिर नाता जोड्यौ कि
मलाई दिन्छु भन्थ्यौ मुटु अरु सितै छोड्यौ कि

पर पर हुन्छ्यौ अचेल नजिक पर्न खोजे पनि
देउता छोइ खाको बाचा कसम सबै तोड्यौ कि

टोलाउछ्यौ ,लोलाउछ्यौ एकोहोरो हुन्छ्यौ किन
बीर्सी कतै मेरो दिल्को बाटो अन्तै मोड्यौ कि

कती फुले मन्को बाग् मा भाबनाका रंगहरु
भात्काएर मेरो बाग ,आर्का बाग गोड्यौ कि