नियतिले छल गरी बिपत ओढायो
फुल झारी मन भरी सिस्नु गोडायो

जलपमा ध्यान गएन ,पहेलो देखियो
परख थेन पित्तल छानी सुन छोडायो

आफ्नो मन आफ्नो पन आँफै सोध्छ
कोइली र कागको नाता कस्ले जोडायो

आफ्नो माटो आफ्नो बाटो गनतब्य निरै
सोझो बाटो छेकेर कस्ले अन्तै मोडायो

बाँचेर जिउदै मरेकालाई सोध्नु के
गाम बेसी उम्रेका खुशी कस्ले टोडायो

स्वाभिमानलाई बन्धकी राखी हास्न लाज भो
आत्मासम्मान यो उधारोमा टास्न लाज भो

बेसुरा लौ कती धेरै बिना गुदीका टाउका
हल्लाको यो खेती भित्र विश्वाश गास्न लाज भो

आफ्नै महाभारत आफ्नै योद्धा को जित्यो हार्यो को
जालझेलको यो बिजय डांक बास्न लाज भो

प्रदुषित नैतीकता भित्र के जन्मिएला सोच
बिकृतिको सगर जो नसकी भास्न लाज भो

खुकुरिको डोब अझै ताजै होला गोर्खालिको
पुर्खाले आर्जेको पहिचान यो मास्न लाज भो

मुटु राख्न दिन पनि तिम्रो कुनै भर छैन
अडकि सक्यौ मन भरी नबिझी नि धैर छैन

मुटु बालेर उज्यालो खोजेछु तिम्रो मनमा
तेल सकियो रहरमा उज्यालोको कर छैन

तिमीलाई झेले देखी मनको बन्दी भाको छु
हुकुम शिरोपर गरे शरणमा 'तर' छैन

कुजो भा'छु पिजडामा पखेटा काटिए सरी
फटफटाएर भाग्न मन लुक्ने घर छैन

सहनुको सिमा नाघ्यो जुध्न आंट पुगेन
दिलको बास कब्जा भो बनबास पर छैन

यात्री, यात्रा भरी तिमी मुटु डुल्न आयौ
बेस्वाद थिए म चिनी भई घुल्न आयौ

ओईलिएकी थिए ,मैलाईएकी थिए
बेजान मुर्तिमा मन भई फुल्न आयौ

धिपधिपाएर अंधिमा कत्ती बल्थे र
अधेरो दिलमा चाद भई खुल्न आयौ

भोगीको भोग ,रोगिको रोग जे थिए म
मैलो थियो काख खुशी भई झुल्न आयौ

क्षेत बिक्षेत पारी लुटेको रुखो मन्मा
कताबाट बसन्तको लाली हुल्न आयौ

धुस्नो पारी खुद्यौ मन बाझो जिबन जिउन थाले
फाटेको खुशी कहाँ जोडीन्छ र किन सिउन थाले

हराइ सक्या छु आफ्नै घर ठाउमा एक्लो भए
मान्छेलाई मान्छे बिझ्यो आँफै भुली पिउन थाले

आगो निली छाती बाले धुवा फैलिएला भनेरै
चर्काइएको मुटुमा तिम्रो यादले लिउन थाले

मदशालाका मदिरा फगत पानी भए अचेल
शायद अब जहरले नपुग्ने भित्ती हुन थाले

मुटुमा कोरेको मेरो नाम खोइ कसरी मेटायौ
मनमा अल्झिएका झल्का मैले नि धुन थाले

अङग अङग उदाङग रहेछ, हाबा भई छोइ दिउ कि
तरङगले भरङग भाको मन, तिमिमा फोइ दिउ कि

कस्तो उन्मुक्त माद नशाको कि जवानीको थियो
मिचिमिची भएभरका काउकुती जती धोइ दिउ कि

लठ्ठिएका थुप्रा आँखा भोका छन आहरा कतै नहुनु
तिम्रो कामुकतालाई जोगाउन पहरे होइ दिउ कि

हराए झै ,डराए झै किन हो यो फेरी लोकाचारी
आटे तिम्ले तिम्रा लागि बाघको दुध दोइ दिउ कि

तिम्रो हासोमा मन भरी लालिगुरास फुली दिए
हास सधैं तिमी,परे तिम्रो आशु मै रोइ दिउ कि