तिमीले कोरेको घाऊ न आँशुले धुन सके
सम्झेर तिम्लाई न धक फोएर रुन सके


मनै चडाए बिधी मिलेन कि थिती पूजाको
बिडम्बना तिम्ले पुज्ने न त्यो ढुङ्गा हुन सके

चर्केको मुटु उपहार पा'थे थाप्नु नै पर्‍यो
बिझाउने भएछ तस्बिर तिम्रो न छुन सके


बाँकी के भो र आन्द्रा भुँडी दोयौ आखिर
टोडी विश्वाश तिम्रो न मैले मन दुन सके

सही गल्तिको ज्ञान कहाँ कसी लाउन पनि
पित्तलमा जलप दली बेर्थै किन सुन सके

एक्लै जस्तो लाग्छ किन तिमी साथ हुँदा पनि
काउकुती लाग्न छाड्यो अंग अंग छुदा पनि

आँफै दुखेको छु फुकु म कसरी ओठ भरी
छाती भित्रै सुकेछन झर्दैन आँसु रुदा पनि

तनाब ग्रस्त सोचमा हित अहितका के कुरा
टिका टिप्पणीमा अल्झियो मनका बुदा पनि

काँती भो दिल पिर सन्ताप थुप्री थुप्री अझ
निख्रिएन मन्का बोझ दली दली धुदा पनि

भरंग भ'का तरंग लहरिदै कता पुगे
बाँकी रैछ अझै तुस मन्को बह फुदा पनि

कती ठोक्यौ माथा तिम्ले कहिले बोलेन ढुङ्गाको देउता
धोका दिदैनन सबैले खोज मन मिल्ने साथी एउटा

सतहमा संग्लिएर बग्दा थिग्रिएका बिकार देखिन्न
कहाँ पो सकिन्छ र फेरी नाप्न मुटुको कुना र छेउ ता

हिजो भिजेको आँसुले आज नबगायोस फेरी तिम्रो
खुर्क अतितका डामहरु ,नत्र लाग्ला मनमा लेउ ता

उचाइ दिन नसके नि गिराउने थिन यि नजरबाट
कसरी दिनु दस्तक दिलमा, दिदिनौ कहिले भेउ ता

फुलमा काँडा पनि हुन्छ बिझ्ला नबिझ्ला यो श्पर्शको तरिका
यता म काँडालाई नि फुल देख्छु देख्नेले देखे के उता

तिमीले बुझ पचाइ अबुझ मलाई बनायौ
छारो त उडयो जब आंङ तिमीले कनायौ

वारी पारी केके च्याखे थाप्यौ फेरी आजभोलि
नजितेको बाजी कसरी जिती खुशी मनायौ

सुंगुरलाई स्वर्ग के अर्थ स्वभाबको कुरो
अत्तरले मत्थर के गर्थ्यो भित्र भित्र गनायौ

सतिले सरापेको हो कि कलि नै बौलाको यो
तिम्रो नै भलो चिताए दोष मलाई खनायौ

देब रुप धारी तान्डब नाच्यौ आराधानामा
नियतिमा खोट रछ आखिर जात जनायौ

तिम्रो दिलमा उस्ले आज झन्डा फरफरायो
बिना युध्द हार भो मेरो छाती चराचरायो

रुप उही रंग उही ढंग फेरियो कि कतै
धेरै पछी भेटदा तिम्रो ओठ थरथरायो

तिम्रो प्रेम माग हो कि अनुरागको दाग
काँडा रैछ तिम्रो मनमा मुटु दरफरायो

नजर नजरमै नजर बोली मन घोल्थेयौ
खाटा बसेको घाऊ बल्झी फेरी परपरायो

फुल जस्तो सुकोमोल म्रिगको जस्तो नयन
त्यो नयनमा किन आज आगो भरभरायो