तिमीले कोरेको घाऊ न आँशुले धुन सके
सम्झेर तिम्लाई न धक फोएर रुन सके


मनै चडाए बिधी मिलेन कि थिती पूजाको
बिडम्बना तिम्ले पुज्ने न त्यो ढुङ्गा हुन सके

चर्केको मुटु उपहार पा'थे थाप्नु नै पर्‍यो
बिझाउने भएछ तस्बिर तिम्रो न छुन सके


बाँकी के भो र आन्द्रा भुँडी दोयौ आखिर
टोडी विश्वाश तिम्रो न मैले मन दुन सके

सही गल्तिको ज्ञान कहाँ कसी लाउन पनि
पित्तलमा जलप दली बेर्थै किन सुन सके