रुखो छातीमा माया भएर दर्केर के भो खोइ
बिटुलो मुटु त्यो,चोखो मन छर्केर के भो खोइ

लोलोपोतो घस्न,साप बनी डस्न कताट आयौ
बाँचेँकैछु तिम्ले देको घाऊ चर्केर के भो खोइ

मरुभूमी बोकेर बाँच्ने बानी सिकी सकेको छु
मायाको घुडको नानील्दै सर्केर के भो खोइ

बलत्‍कृत बसन्तको रमितामा थाकेको मन
दुई पाईला अघी नसर्दै मर्केर के भो खोइ

मायामा एक मुठी खुशी माग्या थिए तिमीसँग
आफ्नै आगन बिरानो पार्यौं फर्केर के भो खोइ