नबुझे झैँ गर्नु अब,मैले तिमीलाई लेखे भने
अर्कै बाटो हिडनु फेरी,मेरा नजरले छेके भने

मनै त हो मेरो पनि होशै थिएन आबेगमा
औंसी पुर्णे लाग्या बेला खोइ मैले के के भने

ओईलाएछ फुलको बारी काडाँघारी वारीपारी
खुचिङ पर्‍यो भन्छयौ अरे कडाँलाई टेके भने

बेहोशिमा बर्बराउछु ,तहसनहस भैसकेछु
सखिली भई कठै! भन्नु बरबादी यो देखे भने

अन्न पानीको जिन्दगानी कुही जाने चोला भन्छन
सहनु नै पर्दो रैछ पुषे सिरेटोले सेके पनि